Είμαι η Κατερίνα και για σένα που με παρακολουθείς, ξέρεις πως το Φθινόπωρο είναι η αγαπημένη μου εποχή. Σηματοδοτεί μια νέα αρχή μέσα στη χρονιά, με όνειρα που έρχονται γεμάτα αλμύρα από το κύμα της θάλασσας του καλοκαιριού.
Αυτό όμως το νιώθουν ελάχιστοι άνθρωποι. Οι περισσότεροι μελαγχολούν, θλίβονται ακόμα νευριάζουν με την αλλαγή της εποχής. Φυσικά δε τους ενοχλεί η εποχή αλλά η επιστροφή στη καθημερινότητα.
Αυτό που ακούω όλο και πιο έντονα γύρω μου είναι η απογοήτευση από την εργασία τους, που έχουν οι επιλέξει ο καθένας για το δικό του λόγο.
Πόσο θλιβερό είναι να περιμένεις δέκα- δεκαπέντε μέρες όλο το χρόνο πιστεύοντας πως θα περάσεις τέλεια και τον υπόλοιπο καιρό να υπομένεις κάτι που δε σε ευχαριστεί και δε σε εκφράζει;
Έβλεπα τώρα (πριν ξεκινήσω να γράφω το άρθρο), ένα στιγμιότυπο από μια παλιά ελληνική ταινία “Η Αθήνα την νύχτα”. Ήταν ο Μίκης Θεοδωράκης νέος να ενορχηστρώνει μια μπάντα με μπουζούκια και να ακούγονται παλιά τραγούδια. Αυτό που με έκανε να μην μπορώ να γυρίσω κανάλι και με είχε μαγέψει είναι πως κουνιόταν όλο του το κορμί μέσα στη μουσική. Δεν έκανε μουσική, ήταν η μουσική.
Πόσο μαγικό είναι να μπορείς να εκφράζεις κάθε μέρα τον ίδιο σου τον εαυτό. Να ζεις τη κάθε μέρα σου με πάθος.
Μην αφήνεις λεπτό από τη ζωή σου χωρίς να νιώθεις, να απολαμβάνεις, να ρισκάρεις, να μαθαίνεις, να εξελίσσεσαι, να πέφτεις και να ξανασηκώνεσαι γιατί όλα αυτά είναι η Δική σου Ζωή.
Με αγάπη και φως
Κατερίνα ❣️
